بی مقدمه میریم سر اصل مطلب!
همونطور که برای ثبت و انتقال هر زبونی از یه شخص به اشخاص دیگه از حزوف الفبای اون زبان استفاده میشه ، زبان موسیقی هم حروف الفبای مخصوص به خودش رو داره و اون ها نت های موسیقی هستن. نت های موسیقی شاید از نظر شکل و شمایل با بقیه حروف الفبا فرق داشته باشن و همشون شبیه به هم به نظر بیان اون هم به این دلیله که اسم نت ها رو نه از روی شکل و قیافه ، بلکه از روی محل قرار گرفتنشون روی خطوط حامل تشخیص میدیم.
خطوط حامل ، خطوط موازی که شامل پنج خط اصلی (خطوط بلند) و تعدادی خطوط تکمیلی (خطوط کوتاه) هستن. همونطور که میدونیم بطور کلی نت ها با هفت اسم ( دو ، ر ، می ، فا ، سل ، لا ، سی ، دو ) نام گذاری میشن. و محل قرار گرفتنشون روی خطوط حامل و یا مابین این خطوط مشخص میکنه که هر نت چه اسمی دارهه. برای اینکه اسم هر نت رو با توجه به محل قرار گرفتنش در خطوط حامل متوجه بشیم به کلید احتیاج داریم که اشکال مختلفش رو در تصاویر پایین میتونید ببینید.
هر کلیدی با اشاره به یکی از پنج خط ، اسم نتی که روی اون خط قرار داره رو به اسم خودش نامگذاری میکنه. مثلا کلید سل به خط دوم اشاره میکنه ( بخش گردش دور خط دوم کشیده میشه ) و نتی که روی خط دوم هست به اسم این کلید یعنی سل نامگذاری میشه. مابقی نت ها هم به ترتیب ( دو ، ر ، می ، فا ، سل ، لا ، سی ، دو ) بعد از سل و قبل از سل جاگذاری میشن. یکی از شکل های زیر نامگذاری نت ها در کلید سل رو نشون میده.
